อัตราแลกเปลี่ยนเงินตราต่างประเทศ

อัตราแลกเปลี่ยนเงินตราต่างประเทศเรียกว่า "อัตราแลกเปลี่ยนกลาง" ซึ่งเป็นอัตราส่วนคงที่ระหว่างสกุลเงินของสองประเทศหรือมากกว่า ที่รัฐบาลกำหนด เพื่อรักษาเสถียรภาพของอัตราแลกเปลี่ยน ประเทศต่างๆ มักจะกำหนดขอบเขตการเคลื่อนไหวของอัตราแลกเปลี่ยนในตลาดที่อยู่รอบๆ อัตราแลกเปลี่ยนเงินตราต่างประเทศ

ระบบมาตรฐานทองคำ

ในระบบมาตรฐานทองคำ ประเทศต่างๆ ได้กำหนดปริมาณทองคำในสกุลเงินของตน อัตราส่วนของปริมาณทองคำในสกุลเงินของสองประเทศเรียกว่าอัตราแลกเปลี่ยนเงินตรา ซึ่งเป็นพื้นฐานในการกำหนดอัตราแลกเปลี่ยน เนื่องจากทองคำสามารถนำเข้าและส่งออกอย่างอิสระ อัตราแลกเปลี่ยนจะมีการเคลื่อนที่อยู่รอบๆ อัตราแลกเปลี่ยนเงินตราและจุดที่ส่งออกทองคำและจุดที่นำเข้าทองคำ อัตราแลกเปลี่ยนในระบบนี้ถือว่าอยู่ในภาวะที่ค่อนข้างมั่นคง เรียกว่า "ระบบอัตราแลกเปลี่ยนคงที่"

การล่มสลายของระบบทองคำ

หลังจากการล่มสลายของระบบมาตรฐานทองคำ ค่าของเงินตราของประเทศต่างๆ สูญเสียพื้นฐานในการรักษาเสถียรภาพ การเปลี่ยนแปลงของอัตราแลกเปลี่ยนอย่างรุนแรงทำให้ระบบการเงินระหว่างประเทศมีความยุ่งเหยิง ในปี 1944 มีการประชุมที่เมืองเบรตันวูดส์ สหรัฐอเมริกา เพื่อกำหนดให้มีการใช้ระบบอัตราแลกเปลี่ยนคงที่แม้จะอยู่ในภาวะสงคราม โดยมีการกำหนดว่าเงินดอลลาร์จะมีอัตราคงที่กับทองคำ และเงินตราของแต่ละประเทศจะถูกกำหนดอัตราคงที่กับเงินดอลลาร์ ซึ่งเป็นอัตราแลกเปลี่ยนที่กำหนดโดยกองทุนการเงินระหว่างประเทศ (IMF)

ความพยายามในการรักษาอัตราแลกเปลี่ยน

เพื่อรักษาอัตราแลกเปลี่ยนเงินตราต่างประเทศในระบบเบรตันวูดส์ กองทุนการเงินระหว่างประเทศและประเทศสมาชิกได้พยายามหลายครั้ง แต่ด้วยการเกิดวิกฤตของเงินดอลลาร์อย่างต่อเนื่อง รวมถึงสถานะของเงินตราของประเทศสมาชิกที่เปลี่ยนแปลงบ่อย อัตราแลกเปลี่ยนที่กำหนดโดยกองทุนการเงินระหว่างประเทศมักมีการปรับเปลี่ยน ในเดือนกุมภาพันธ์ 1973 หลังจากที่เงินบาทลดค่าลงครั้งที่สอง ระบบอัตราแลกเปลี่ยนคงที่ก็พังทลาย

ระบบอัตราแลกเปลี่ยนลอยตัว

ภายใต้สภาวะนี้ เงินตราของประเทศส่วนใหญ่ที่ไม่ได้เชื่อมโยงกับเงินดอลลาร์ได้เข้าสู่ระบบอัตราแลกเปลี่ยนลอยตัว แต่เพื่อรักษาเสถียรภาพของอัตราแลกเปลี่ยน ประเทศต่างๆ ยังคงเชื่อมโยงเงินตราของตนกับสกุลเงินหรือกลุ่มเงินตรา นอกจากนี้ กองทุนการเงินระหว่างประเทศได้กำหนดวิธีการกำหนดอัตราแลกเปลี่ยนโดยใช้วิธีต่างๆ เช่น การตั้งค่าอัตราแลกเปลี่ยนผ่านข้อตกลงความร่วมมือ โดยเฉพาะประเทศสมาชิกของสหภาพยุโรป

การปรับอัตราแลกเปลี่ยนในประเทศกำลังพัฒนา

ในประเทศกำลังพัฒนาที่มีการควบคุมเงินตราโดยตรง อัตราแลกเปลี่ยนได้ถูกกำหนดโดยทางการ การทำธุรกรรมการแลกเปลี่ยนเงินตราจะดำเนินการตามอัตรานี้ จึงทำให้การรักษาอัตราแลกเปลี่ยนเป็นเรื่องง่าย แต่ในประเทศที่สามารถแลกเปลี่ยนเงินตราได้อย่างอิสระ การรักษาอัตราแลกเปลี่ยนเป็นเรื่องที่ท้าทาย เนื่องจากประเทศต่างๆ มักใช้การแทรกแซงโดยมนุษย์ในตลาดแลกเปลี่ยนเงินตรา

กลยุทธ์ในการรักษาอัตราแลกเปลี่ยน

วิธีการเฉพาะในการรักษาอัตราแลกเปลี่ยนคือการจัดตั้งกองทุนปรับสมดุลเงินตรา เมื่อตลาดเกิดภาวะค่าเงินแข็งค่าขึ้น จะมีการขายเงินตราค่อนข้างมากเพื่อซื้อเงินตราต่างประเทศ และเมื่อค่าเงินลดค่าลง จะมีการขายเงินตราต่างประเทศซื้อเงินตราในประเทศ วิธีนี้สามารถรักษาอัตราแลกเปลี่ยนให้ค่อนข้างมั่นคง แต่ก็ยังมีความเสี่ยงสูง หากค่าเงินลดค่าลงอย่างรุนแรง แม้ว่าใช้ทุนในการแทรกแซงก็อาจไม่สามารถฟื้นฟูได้ และอาจส่งผลให้ประเทศสูญเสียสำรองเงินตราต่างประเทศเป็นจำนวนมาก

การปรับอัตราแลกเปลี่ยนตามสภาวะเศรษฐกิจ

ในทางกลับกัน หากค่าเงินแข็งขึ้นอย่างรวดเร็วและมีการขายเงินตราในประเทศมาก ทำให้เงินตราเพิ่มขึ้นซึ่งอาจทำให้เกิดภาวะเงินเฟ้อได้ ดังนั้น ประเทศส่วนใหญ่จึงมักจะปรับอัตราแลกเปลี่ยนตามสถานการณ์ที่เกิดขึ้น เพื่อไม่ให้เกิดผลกระทบต่อเศรษฐกิจ