ดัชนีความสุขของประชาชน

เศรษฐกิจที่ชาญฉลาดมาจากประเทศเล็กที่ลึกลับ ทำให้เราเกิดข้อสงสัยว่า การเติบโตของเศรษฐกิจหมายถึงความสุขมากขึ้นหรือไม่? GDP ต่อหัวในสหรัฐอเมริกาเติบโตขึ้น 3 เท่าในช่วง 50 ปีที่ผ่านมา แต่ในขณะเดียวกัน อาชญากรรมที่มีความรุนแรงก็เพิ่มขึ้น 3 เท่าเช่นกัน โดยทำให้คนไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับเพื่อนบ้านมากขึ้น 4 เท่า นอกจากนี้ รถติดในเมืองและปัญหาการเดินทางที่ยากลำบากยังเป็นปัญหาที่ไม่สามารถแก้ไขได้อย่างถาวร มีการศึกษาได้ระบุไว้ว่าผู้คนในอเมริกา 1 ใน 4 ไม่รู้สึกมีความสุขและมีความซึมเศร้า

แนวโน้มการไปข้างหน้า

หลายประเทศที่เพิ่งเริ่มพัฒนามี GDP ที่เติบโตอย่างรวดเร็ว แต่ในขณะเดียวกัน การปล่อยสารพิษในหลายอุตสาหกรรมก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน ซึ่งทำให้สิ่งแวดล้อมโดยรวมของมนุษย์ได้รับการคุกคามอย่างมาก ลองคิดถึงโทษของมลพิษทางอากาศจากการเผาไหม้ถ่านหินและมลพิษอื่นๆ ที่นำไปสู่โรคภัยไข้เจ็บที่เราจำเป็นต้องจ่ายในราคาที่สูงทั้งทางเศรษฐกิจและสังคม ดังนั้น การเติบโตทางเศรษฐกิจอย่างรวดเร็วจึงไม่สามารถยืนยันได้ว่าความรู้สึกมีความสุขของประชาชนจะเพิ่มขึ้นตามไปด้วย และความสุขจึงไม่ควรวัดแค่จาก GDP

การสำรวจดัชนีความสุข

เราสามารถหาเครื่องมือในการประเมินความสุขของผู้คนได้ไหม? ในเทือกเขาหิมาลัย ด้านทิศใต้ มีประเทศลึกลับที่ชื่อว่า "ภูฏาน" ซึ่งมีพระราชาที่ชื่อว่า "จิกมี ซิงเก วังชุก" ที่มีความเข้าใจอันยิ่งใหญ่ ตั้งแต่ยุค 70 ของศตวรรษที่ 20 เมื่อแนวทางการพัฒนาหลักในโลกตะวันตกใช้ GDP เป็นศูนย์กลาง พระราชาของภูฏานได้สังเกตเห็นข้อขัดแย้งในแนวทางหลักนี้ว่า ถึงแม้เศรษฐกิจจะเติบโต และระดับรายได้ของประชาชนดีขึ้น แต่ความสุขกลับไม่เพิ่มขึ้น ร่างกายถูกทำลาย ความเครียดในการทำงานเพิ่มขึ้น และอัตราอาชญากรรมกลับสูงขึ้น

แผนงานเพื่อความสุข

พระราชาเห็นว่า "ปัญหาพื้นฐานของชีวิตคือการรักษาสมดุลระหว่างการใช้ชีวิตทางวัสดุและจิตใจ" โดยได้เสนอและดำเนินการ "แผนสุขภาพ" และสร้างแนวคิด "ผลรวมความสุขของประชาชน" (GNH) หรือดัชนีความสุขของประชาชน GNH ประกอบไปด้วยการปกป้องสิ่งแวดล้อมและทรัพยากร การพัฒนาเศรษฐกิจอย่างเที่ยงธรรมและยั่งยืน การรักษาวัฒนธรรมดั้งเดิม และระบบการปกครองที่ดี

การพัฒนาอย่างยั่งยืน

เป้าหมายการพัฒนาของภูฏานคือการมุ่งหวังให้ความสุขของประชาชนเติบโต เราทราบกันดีว่าภูฏานเป็นประเทศกำลังพัฒนา แต่เพื่อการปกป้องทรัพยากรอันมีค่าจากธรรมชาติ พวกเขาไม่ได้นำการตัดไม้มาใช้เพื่อส่งเสริม GDP แต่กลับเสียสละการเติบโตทางเศรษฐกิจเพื่อดำเนินมาตรการปกป้องสิ่งแวดล้อมอย่างเข้มข้น ในภูฏาน การตัดไม้เพื่อการพาณิชย์เป็นไปไม่ได้หากไม่มีการอนุญาตพิเศษจากรัฐบาล

มรดกทางวัฒนธรรม

ภูฏานมีพื้นที่ทั้งหมด 46,000 ตารางกิโลเมตร โดยมากกว่าหนึ่งในสี่ได้ถูกจัดตั้งเป็นอุทยานแห่งชาติ เพื่อป้องกันไม่ให้มีผลกระทบเชิงลบจากนักท่องเที่ยวต่างชาติต่อสิ่งแวดล้อม วัฒนธรรม และวิถีชีวิตของประชาชนท้องถิ่น รัฐบาลภูฏานได้นำนโยบายการท่องเที่ยวที่มีผู้เข้าชมต่ำแต่มีกำไรสูงมาใช้ โดยมีข้อจำกัดอย่างเข้มงวดต่อจำนวนการเข้าชมและเวลาพักอาศัยของนักท่องเที่ยว ต่างชาติ

การบริการแก่ชุมชน

เพื่อมุ่งมั่นในความเท่าเทียมในการพัฒนา ภูฏานมีบริการการศึกษาและสาธารณสุขภายในประเทศให้ฟรีแก่ทุกคน เพื่อรักษาวัฒนธรรมดั้งเดิม ประชาชนต้องสวมเครื่องแต่งกายดั้งเดิมไปทำงานและไปโรงเรียน และอาคารต่างๆ ต้องปฏิบัติตามสไตล์ดั้งเดิม

ความปลอดภัยในสังคม

ภูฏานมีความปลอดภัยในสังคมที่ดี อัตราอาชญากรรมต่ำมาก ประชาชนไม่ค่อยล็อคประตูเมื่อออกไปข้างนอก และในภูฏาน แม่กุญแจและกุญแจแทบจะไม่มีประโยชน์ ประชาชนส่วนใหญ่รู้สึกมีความสุข กับการจัดการของรัฐบาล โดยในปี 2007 การสำรวจ "แผนที่ความสุขโลก" พบว่า ดัชนีความสุขของภูฏานอยู่ในอันดับที่ 8 ของโลกและมีถึง 97% ของผู้คนที่รู้สึกมีความสุขกับชีวิต ซึ่งเป็นสิ่งที่ทำให้หลายประเทศที่มีเศรษฐกิจเข้มแข็งต้องตั้งคำถาม

การแพร่กระจายไปทั่วโลก

โมเดลภูฏานดึงดูดความสนใจจากทั่วโลก โดยที่แนวคิดดัชนีความสุขของประชาชนกำลังแพร่กระจายไปทั่วโลก ดัชนีความสุขของประชาชนสามารถแทนที่ GDP ได้หรือไม่? เราทราบว่า ความสุขของประชาชนเป็นแนวคิดที่มีลักษณะเฉพาะตัว ซึ่งต่างประเทศยากที่จะใช้เกณฑ์เดียวกันในการประเมิน ปัจจุบันการกำหนดดัชนีความสุขของประชาชนในแต่ละประเทศกำลังอยู่ในกระบวนการสำรวจที่ต่อเนื่อง

การกำหนดดัชนีความสุข

ผู้เชี่ยวชาญบางคนในประเทศของเรายังเสนอให้มีการพิจารณาองค์ประกอบต่างๆ เช่น ความปรองดองในสังคม ความยุติธรรมและความถูกต้อง ความมั่นคงในความปลอดภัย ค่านิยมทางวัฒนธรรม และการปกป้องสิ่งแวดล้อม เพื่อสร้างระบบการวัดดัชนีความสุขของประชาชนในประเทศเรา เพื่อใช้ในการประเมินสถานการณ์เศรษฐกิจและสังคม รวมถึงความพึงพอใจในชีวิตของประชาชน ทำให้เป็นส่วนหนึ่งของเกณฑ์การประเมินผลงานของเจ้าหน้าที่รัฐ

การประชุมระหว่างประเทศ

ในที่ประชุมระหว่างประเทศเกี่ยวกับ "ดัชนีความสุขของประชาชน" ณ แคนาดา ผู้เชี่ยวชาญได้ใช้แนวคิดของ "ดัชนีความสุขของประชาชน" เพื่อสร้างเกณฑ์ใหม่ 4 ประการในการวัดความมั่งคั่งของประชาชน: ต้องสร้างการพัฒนาที่ยั่งยืนและสมดุลทางเศรษฐกิจสังคม; ต้องรักษาสิ่งแวดล้อมที่ดี; ประชาชนในแต่ละประเทศควรรวมเข้ากับกระแสโลกโดยไม่สูญเสียลักษณะเฉพาะตัว; ต้องสร้างรัฐบาลที่ดี

ความสุขกับ GDP

ผู้ที่ได้รับรางวัลโนเบลในอเมริกาอย่าง "คานีแมน" กับอาจารย์ของมหาวิทยาลัยพรินซ์ตัน "อัลเลน ครูเกอร์" ได้ใช้ประสบการณ์ความสุขของแต่ละบุคคลมาวัดความสุขของประชาชน และพยายามทำให้ดัชนีความสุขของประชาชนกลายเป็นมาตรฐานในการวัดระดับการพัฒนาของประเทศ เช่นเดียวกับ GDP มีนักวิจัยจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ ที่เริ่มรับรู้ว่าดัชนีความสุขของประชาชนไม่จำเป็นต้องเติบโตควบคู่ไปกับ GDP

ผลกระทบจากการเติบโต

แน่นอนว่าในช่วงเริ่มต้นของการพัฒนาเศรษฐกิจ การได้รับผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจและความพอใจนั้นมีความสัมพันธ์กัน แต่ในหลายกรณี การเติบโตของ GDP อาจเป็นปัจจัยที่บังตาความทุกข์ของผู้คน เพราะสุขภาพที่ดีและอารมณ์ที่มีความสุขเป็นสิ่งที่ยากจะถูกสะท้อนในตัวเลข ดังนั้นดัชนีความสุขของประชาชนจึงมีความสำคัญมากกว่าผลผลิตมวลรวมประชาชาติ

สรุป

ดัชนีความสุขของประชาชนเป็นมาตรฐานในการวัดความสุขสาธารณะ เป็นเกณฑ์ในการประเมินสถานการณ์การดำเนินงานของสังคมและชีวิตของประชาชน และยังเป็นเข็มทิศในการพัฒนาสังคม โดยมีมุมมองที่ครอบคลุมและรวมภาค เราควรร่วมมือกันตั้งใจเพื่อให้แน่ใจว่าเราจำเป็นต้องดำเนินการร่วมกันเพื่อให้ดัชนีความสุขของประชาชนมาเป็นการเสริมเกี่ยวกับ GDP ทำให้เป็นพื้นฐานที่สำคัญในการพิจารณาสถานะการพัฒนาของสังคม